Etnisiteite reg oor die wêreld (beta)

Die Noord-Afrikaanse Sefardiese Jode is deel van die breë "Mizrahi" Joodse bevolking, en sluit diegene in wat gesamentlik as "Maghrebi-Jode" bekend is, en erken die "westelike" ligging van hul erfenis, van Marokko, Algerië, Libië en Tunisië. Die eerste Jode het na Noord-Afrika gegaan as handelaars vir die antieke Israelitiese koninkryk, of tydens die omwenteling na die vernietiging van die tempel van koning Salomo, in 586 vC deur die Babiloniërs. Hulle het hulle onder die Berbers gevestig en hul nageslag is vandag se "Marokkaanse Jode". Jode het hulle sedert die laat Romeinse tyd in Algerië gevestig en die daaropvolgende invloei van immigrante het gevolg na die Visigotiese vervolging in Europa. Die Jode van beide Libië en Tunisië het 'n paar honderd jaar vroeër as die Algeriërs, in die 3de eeu vC, onder Griekse heerskappy aangekom. Meer as 'n duisend jaar nadat Jode die eerste keer in Noord-Afrika aangekom het, het die Spaanse Inkwisisie (en uitsetting van Jode) in 1492 CE 'n tweede massiewe migrasie vanaf die Iberiese skiereiland na Noord-Afrika ingelei. Met die totstandkoming van die staat Israel in 1948 het die oorgrote meerderheid van die Jode uit Noord-Afrikaanse lande teruggekeer na Israel tot in die 1970's, en in 'n reeks kleinskaalse en grootskaalse uittogte uit Arabiese lande. 'n Beduidende deel van Noord-Afrika se Jode het na Frankryk verskuif, en buite 'n gemeenskap van 'n paar duisend sterk in Marokko bly baie min Jode in Noord-Afrika.